ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
“Πελαγινή”
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΙΔΑΚΗΣ
Η νουβέλα “Πελαγινή” (εκδ. Κεδρισός) της Χανιώτισσας -γνωστής κυρίως ως ποιήτριας- Βικτωρίας Θεοδώρου έκανε την εμφάνισή της στις προθήκες των βιβλιοπωλείων την περασμένη εβδομάδα. Η Θεοδώρου επιστρέφει στα εκδοτικά δρώμενα χαρίζοντας -για μια ακόμα φορά- στο βιβλιόφιλο κοινό ένα ατόφιο λογοτεχνικό έργο.
Στην “Πελαγινή” η Θεοδώρου περιγράφει μια σύντομη ερωτική φιλία ανάμεσα σε μια ώριμη γυναίκα και έναν κατά πολύ νεότερο άντρα. Μιλάει για τα ερωτήματα που γεννά η συνάντησή
Στην “Πελαγινή” η Θεοδώρου περιγράφει μια σύντομη ερωτική φιλία ανάμεσα σε μια ώριμη γυναίκα και έναν κατά πολύ νεότερο άντρα. Μιλάει για τα ερωτήματα που γεννά η συνάντησή
τους και τα εσωτερικά αδιέξοδα που ορθώνονται στη συνέυρεσή τους.
Θα λέγαμε όμως ότι στην πραγματικότητα η συγγραφέας χρησιμοποιεί ως λογοτεχνικό πρόσχημα τη σχέση των πρωταγωνιστών της για να ψηλαφίσει την ίδια τη ζωή και τις μεταμορφώσεις της που επιφυλάσσει ο παντοκράτορας χρόνος.
Η επιλογή της ηλικιακής διαφοράς ανάμεσα στους δύο ήρωες δίνει τη δυνατότητα στη Θεοδώρου να φωτίσει από δύο διαμετρικά αντίθετες οπτικές την ανθρώπινη ύπαρξη: Η δροσερή νεότητα θα βρεθεί αντιμέτωπη με τη στωικότητα της ωριμότητας.
Το ανατρεπτικό αίσθημα της αθανασίας που πηγάζει από τα νιάτα θα αναμετρηθεί με τη σοφία που φέρνει το πέρασμα του χρόνου ως μια συμφιλίωση με την φθορά.
Μέσα από την “Πελαγινή” η συγγραφέας αναδεικνύει τη συμπληρωματικότητα των δυνάμεων αυτών και παράλληλα το ανέφικτο της συνύπαρξής τους. Ο έρωτάς τους είναι καταδικασμένος αλλά όχι άγονος...
Η Θεοδώρου πλάθει τη σχέση των πρωταγωνιστών της με λέξεις που μοιάζουν με κέντημα. Η γλώσσα της είναι σπάνια για τις μέρες μας. Η οικονομία του λόγου της -ακονισμένη στο σχολείο της ποίησης- αναδεικνύεται κρυστάλλινη. Χωρίς επίπλαστους εντυπωσιασμούς, χωρίς εξεζητημένες υφολογικές επιδείξεις, χωρίς τις προκλήσεις που έχουν αποθεώσει σύγχρονοι συνάδελφοί της.
Η συγγραφέας μοιάζει να προτιμά να μιλήσει για τις εμπειρίες της ζωής άλλοτε υπό το φως
της αυγής που αποκαλύπτει απαλά την εικόνα του κόσμου και άλλοτε υπό το φως της δύσης
που η σιωπή δεν είναι τίποτε άλλο από παραδοχή των αυτονόητων.
Το ανελέητο, ωμό φως του μεσημεριού, στο οποίο βουτούν την πένα τους πολλοί λογοτέχνες, είναι περιττό για την ίδια.
Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η εκφραστική δύναμη της Θεοδώρου: Η γραφή της δεν είναι
“στιλιζαρισμένη” γιατί οι υφολογικές επιταγές δεν κάνουν καμία έκπτωση στις αλήθειες που
μαρτυρά. Αλλωστε η προσήλωση της ματιάς της στην πραγματικότητα παρέχει στη συγγραφέα όλα όσα έχει ανάγκη ένας λογοτέχνης για να αφηγηθεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία.
Γι’ αυτό και στη νουβέλα της δεν χτίζει διόδους διαφυγής. Δεν επιζητά να μιλήσει για εξαιρέσεις της ύπαρξης, να πλάσει το αδύνατο. Αφήνει την ιστορία της να εξελιχθεί “φυσικά”.
Η ομορφιά αλλά και η τραγικότητα -είναι σαν να μας λέει η Θεοδώρου- κατοικούν στα γνώριμα μονοπάτια τής καθημερινότητας. Εκεί που το βλέμμα του αυθεντικού λογοτέχνη ανιχνεύει
χωρίς δυσκολία όλο τον πλούτο των ανθρώπινων συναισθημάτων και τις αγωνίες που βασανίζουν την ανθρώπινη ψυχή...
Σημ.: Αξίζει να σημειωθεί ότι η “Πελαγινή” κυκλοφόρησε από ένα καινούργιο εκδοτικό οίκο με έδρα τα Χανιά. Ο “Κεδρισός”, με υπεύθυνο τον Χανιώτη σκηνοθέτη Κώστα Νταντινάκη, έχει δώσει ήδη μέσα σε ελάχιστους μήνες δύο αξιόλογα δείγματα γραφής: Το δοκίμιο του Θ. Πυλαρινού “Ελάσσονες τόνοι σε μείζονες κλίμακες στην ποίηση της Βικτωρίας
Θεοδώρου” και την “Πελαγινή”.
Η πόλη μας είναι βέβαιο ότι έχει ανάγκη από σοβαρές εκδοτικές προσπάθειες και ευχόμαστε ο “Κεδρισός” να μακροημερεύσει, ακολουθώντας σταθερά τη δύσκολη και δημιουργική ρότα που χάραξε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου